Grunwald 1410
Grunwald 1410.
Autor: Andrzej Nadolski.
Wydawnictwo: Bellona.
Zataczając łuk, odwód Zakonu znalazł się w pobliżu niewielkiej grupy
jeźdźców, towarzyszących rycerzowi okrytemu wspaniałą zbroją i
siedzącemu na pięknym, cisawym koniu. Był to sam król Władysław
Jagiełło, podążający wraz z eskortą w ślad za ruchem własnych wojsk,
które w walce oddaliły się już dość znacznie od Doliny Wielkiego
Strumienia i przesuwały stopniowo w stronę krzyżackiego obozu. Tak oto,
wbrew wszelkim założeniom, najwyższy władca i naczelny wódz państw Unii
nagle znalazł się w strefie bezpośredniego zagrożenia, w najbardziej w
danej chwili newralgicznym punkcie toczonej bitwy...
Bitwa
stoczona w 1410 roku pod Grunwaldem i Stębarkiem przez połączone siły
Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego z wojskami Zakonu
Krzyżackiego należy do najważniejszych wydarzeń w średniowiecznych
dziejach Europy Środkowo-Wschodniej. Monografia Andrzeja Nadolskiego
przedstawia jej dzieje, typy wojsk biorących udział, taktykę i skutki
dla Europy.
Andrzej Nadolski (ur. 26 listopada 1921 w Krakowie, zm. 24 grudnia 1993 w Łodzi) – polski historyk, archeolog, profesor archeologii, historyk wojskowości, znawca broni. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej.
Maturę uzyskał w 1939 r. w Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego w Warszawie.
W latach okupacji aż do 17 stycznia 1945 r. był żołnierzem Armii Krajowej obwodu grójeckiego "Głuszec" i dosłużył się stopnia sierżanta podchorążego.
Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął studia historii i archeologii w Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ukończeniu 1 trymestru przeniósł się do Łodzi i kontynuował studia w Uniwersytecie Łódzkim. Studiował tu archeologię i historię średniowieczną. Był uczniem Konrada Jażdżewskiego (1908-1985). W 1949 r. studia ukończył, otrzymał dyplom magistra filozofii w zakresie prehistorii.
Pracę zawodową podjął jeszcze w czasie studiów, w 1946 r. jako asystent w Zakładzie Prehistorii Uniwersytetu Łódzkiego. W 1951 r. obronił rozprawę doktorską Studia nad uzbrojeniem polskim w X, XI i XII wieku, (opublikowaną w 1954 r.). Docentem został w 1954 r. Wykładał także na innych uczelniach: Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1957-61, a w następnym roku akademickim w Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Jako professeur associé wykładał w Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales w Paryżu.
Miał też zajęcia dydaktyczne w Państwowej Wyższej Szkole Plastycznej i Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. W 1962 r. został profesorem nadzwyczajnym. W 1970 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. Był kierownikiem Katedry Archeologii UŁ w latach (1970-1971). W 1991 r. jako profesor zwyczajny habilitował się na podstawie pracy Grunwald. Problemy wybrane (Olsztyn 1990).
Po wojnie w latach 1949-91 pracował w Kierownictwie Badań nad Początkami Państwa Polskiego, który pod koniec 1953 roku przekształcono w Instytut Historii Kultury Materialnej PAN.
W Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk PAN, prawie nieprzerwanie aż do przejścia na emeryturę w 1991 r. kierował Zakładem Archeologii Polski Środkowej, który w 1992 r. został przekształcony w Instytut Archeologii i Etnologii PAN, Oddział w Łodzi. Do 1978 r. pełnił funkcję członka Rady Koordynacyjnej Placówek PAN w Łodzi, a następnie był zastępcą sekretarza naukowego Prezydium Oddziału PAN w Łodzi. Był członkiem Komitetu Nauk Historycznych, Komitetu Nauk Pre- i Protohistorycznych PAN. W latach 1986-1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego.
Współpracował z Wojskowym Instytutem Historycznym i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Należał do Rady Muzealnej Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi.
Profesor Andrzej Nadolski kierował licznymi pracami badawczymi w terenie, np. na grodzisku i w kolegiacie tumskiej pod Łęczycą, w Czermnie nad Huczwą, w Spycimierzu nad Wartą, w Dracy w Burgundii we Francji, a także na licznych pobojowiskach, z których na plan pierwszy wysuwały się Pola Grunwaldzkie.
W 1991 r. jako biegły-archeolog wziął udział w ekspedycji prokuratorskiej, mającej za zadanie zlokalizować i odsłonić w Charkowie groby polskich jeńców wojennych pomordowanych podczas II wojny światowej.
Jako pracownik naukowo-dydaktyczny wielu uczelni wyższych w Polsce cieszył się szacunkiem i zaufaniem. W Uniwersytecie Łódzkim sprawował najwyższe funkcje. Był związany z Katedrą Archeologii na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1968-1969 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Łódzkiego. Wcześniej, w 1965 r. został wybrany prorektorem.
Po wydarzeniach marca 1968 r. nie wyraził zgody na kandydowanie na dalszą kadencję na stanowisko rektora.
W 1971 r. odszedł z uczelni, ale było to rozstanie czysto formalne, wymuszone w zasadzie obowiązującymi przepisami etatowymi. Do pracy w UŁ powrócił w 1986 r. i związany był z tą uczelnią do swojej śmierci.
Jego dorobek jako dydaktyka i nauczyciela akademickiego jest duży, oprócz 29 magistrów wypromował 10 doktorów.
Najpopularniejszy sposób oprawy książek. Arkusze są wklejane w grzbiet książki. Papier okładki jest grubszy od papieru kart książki, ale nie jest całkiem sztywny, co odróżnia tę oprawę od oprawy twardej.
